Zij van nr. 10 # 4

“Bezoek”

“Jasses, Daan. Had je dat niet even op kunnen ruimen die slijmprop met haar en gras?”

“Ja, dat doe ik nu toch!
“Zo vies is dat niet, zo’n haarbal. Een beetje kots met gras. That’s it.  Ik zou het liever een paar dagen op laten drogen en gewoon laten liggen en dan pas weghalen, maar dat trek jij natuurlijk niet?
Hans ook niet, trouwens… Ik gaa al!”

(“Vind ze vies he Bobje, je haartjes. Is helemaal niet vies, nee. Is niets vies aan he, schattie? zijn gewoon je kleine lieve haartjes, he moppie, ja. Je bent zo lief, poekie. Kom maar krijg je nog een knuffeltje van me, zoetie”)

“Kom! We gaan naar boven.
” Wacht, wacht nog even kijken hier naar die mega ouwe deur met glas in lood. Oh, nou die is wel scheef zeg en hij klemt ook. Ouwe deuren punt nl. Dat zie je zo.”
“Zo, ga je lekker?! Wacht maar dat je boven bent, dan lul je wel anders. Dat heb jij allemaal niet in je bovenwoningkje, met je 60 vierkante meter,  je balkonnetje, je peuter en je zwangere buik.
“Sorry… nu ben ik niet zo aardig. Ik maak een grap dat weet je”

“Die trap, nou, daar zit wel een heel verhaal achter. Ik wilde het liefst een betonnen trap, net als in de Toneelschuur naar het dakterras, maar dat was te hoog gegrepen volgens de architect. Dus dan maar zo’n stalen met hardhouten trap. Volgens alle sites die ik bezocht met de zoekopdracht  “Gave trap met staal en hardhout” kwam ik er al snel achter dat dit een designklassieker is. De zg. Muizentrap! Voornamelijk gemaakt door Belgen.
Ergens half juni, toen het er op leek dat we niet of nauwelijks meer geld zouden hebben voor de afbouw, omdat de kosten van het casco veel duurder uitviel dan beoogd. Leek die aanschaf van die trap te moeten sneuvelen. Hans vond het ook allemaal niet zo boeiend, zo’n trap. Hij vind een krakerig cheap vurenhouten trapje ook al leuk. Als ie maar nieuw is.”

“We hadden een mini-reisje naar Frankrijk geplanned ergens half Juli, gewoon om even weg te zijn en een geinig festivalletje te bezoeken met vrienden. Kreeg Hans opeens een mail of ie vijf dagen wilde draaien voor een of ander kinder tv-programma als meester Frank. Precies in die Frankrijk-periode. Als we iets leuks in de planning hebben, wordt Hans gevraagd voor werk. Dat gaat vaak zo. Ben ik al gewend. Maar nu had ie het ineens over bedragen enzo, wat ie mis zou lopen als ie die klus niet zou doen. Dit kan ik echt niet zomaar laten schieten, Daantje".
De stilte die er toen viel was even te snijden. Hij voelde mijn ondertussen herkenbaar geworden teleurstelling. Mijn aarzeling het te slikken, of boos te worden. In plaats daarvan zei ik: "Oke, ga jij lekker meester Frank uithangen, maar die poen die je verdient is voor die trap. “
Oh. Oke. Dat is wel zo eerlijk.”

Het verbaasde me hoe vlot deze deal was gemaakt.

En hier staat ie dan, die design klassieker. Hij kraakt niet, kost best veel geld, is kind-onvriendelijk, loopt lekker en voor je het weet ben je boven. Goeie eigenschappen voor een trap. Wel jammer dat ie geile lampjes langs de trap in de muur wel wegbezuinigd zijn. Maar dat is ook weer een heel verhaal.

Wordt vervolgd

Ode aan Red Mary

“Tjees, Daan! Wat heb je nou weer aan?”
“Uhm…een jurk, hoezo?”

“Wat gaaf!”
“Oh, je vind ‘m gaaf! Gelukkig, ik dacht dat je het niks vond.”
Dit is de jurk der jurken, lieve vriendin. Ik zal je zeggen waarom…

Je hebt van die flutjes, die strandgevalletjes, die geen goed doen aan je lijf, zeker niet na je dertigste. Leuk voor op het strand, natuurlijk, maar eerlijk, hoe vaak gaan we in Nederland nou naar het strand? Die strakke jersey, waarin je je onderbroek, je panty, je vierkante of juist uitpuilende reet ziet zitten dat doet niemand goed.

Er zijn inderdaad duizenden vrouwen die denken dat je zo’n soort jurk ook gewoon aan kunt doen als je naar je werk gaat, of als je door de stad loopt, maar dat is echt een groot misverstand. Die jersey dingetjes, of erger,  die zweterige polyester gebloemde gevallen. Boven de knie,  met een te diepe decollete, mouwloos met hier en daar nog een goedkoop glittertje op die brandbare garen, dat gaat echt niet. Nooit.

De jurk der jurken doet vrouwen goed. Dat komt omdat de jurk der jurken een opzichzelfstaand item is. Een jurk!
De jurk laat borsten zien, verhult een buik en een dikke of te dunne kont en is vooral jurk. De jurk zegt: “Kijk, hallo, ik ben een jurk, ik ben gemaakt van mooie stof.
Kijk, ik ben van wol, kijk ik ben van katoen. Mooi ben ik he?  Ik heb een gave print, dat maakt me bijzonder en uniek. Kijk, ik kan ook zwieren en mijn hele mooie afgewerkte stippeltjes onderrok laten zien.  Kijk, ik heb mouwtjes tot mijn ellenbogen dus ik ben ook nog stoer. Bovendien hoef je dan niet te kijken naar die fludders onder mijn armen, waar ik helemaal niet trots op ben. Ach ja, misschien heb ik ook wel een heel klein beetje polyester in me maar dat is omdat ik dan niet kreuk en dat maakt me lekker praktisch.

Daarbij heb ik hele diepe zakken waar ik mijn telefoon en m’n sleutels in kwijt kan en dat is super functioneel. En mijn buikje zie je lekker ook niet, omdat net daarboven mijn lijfje eindigt en mijn wijde rok begint. Kijk, met die brede ceintuur werk ik sowieso alles weg en blijft er alleen nog een stralende persoonlijkheid over in een ultra coole jurk.

Kijk, ik ben een jurk van The House of Dots!

Zij van nr. 10 # 3

“Bezoek”

Ik draai de sleutel rond in mijn nieuwe hardhouten deur. Klik. Heel soepeltjes. zonder kraken gaat de deur open.
Die deur heb ik zelf gekozen.
In de hal, jassen aan een knaapje. Netjes en overzichtelijk.

Niet de uitpuilende bult die ik altijd had, Zo’n bult die op een bepaald moment te groot wordt en waar de tweede of derde jas nog overheen moet en er dan afdondert op een stoffige vloer. Dan komt er visite en die moet daar overheen ook nog zijn jas ophangen en dat je je dan schaamt voor je garderobe faciliteiten. Nu heb ik mooie knaapjes hangen in een echte grote–mensen garderobe.

Ik loop samen met mijn gast naar de woonkamer. “Wow! Nice floor”  Een bekende zin uit een film van The Coen Brothers, waarin George Clooney, deze zin steevast zegt als hij een willekeurig huis betreed. “Nice floor, indeed! Gewoon gepoliert beton. Sommige noemen het gevlinderd beton. Kosten: nul euro. Die dekvloer op de vloerverwarming dat moest toch. Machientje huren voor een ochtendje en shinen maar.”

“Wat is het hier groot joh! Het leek zo’n standaard mini-arbeiders-huis, maar wat een ruimte!
En die hoogte, een vide. Die pui, wat moooi! Wat een stijlvolle fijne profieltjes, en kan dat dan helemaal open? “ “Nou ja bijna helemaal, tweederde, zeg maar…”
“Jeutje , en die kast helemaal tot boven, dat moet wel snel een meter of 5, 6 hoog zijn?
Gaaf ook met die lichtbak daar. En al die boeken, al die platen. Mooie vaas ook.

“Tafel? Zelf laten maken? Indrukwekkend! Tjonge. Daar kan je nog eens een krantje uitvouwen en fijn je ontbijtje nuttigen met uitzicht op de tuin in volle bloei. En dat raam, niet standaard, gek, een soort aquarium. Het lijkt wel een breedbeeld-televisie. Heb ik dat eerder gezien?”

“Je keuken, dat zou ik anders hebben gedaan. Wel een beetje een rommeltje hoor. Je ziet alles. Een beetje koud dat roestvrije staal. Heb je een ijsmachine? Goh leuk. Alsof je in een cafe bent. Gekke tegeltjes.
Ja hoor, een TV in je keuken? Is dat niet wat overdreven? Oh en dan kan je dat ook als je aan tafel zit? Mm, gaaf. Puik espresso machientje, maar die kende ik al. Mooie tuin.”

“Zullen we even naar boven gaan? Nu je hier toch bent…”

“Wacht even! Eerst nog even naar je mooie houtkacheltje kijken. Groen. Apart. “
“Is Belgisch emaille, met mika, 1963. Doet het supergoed. Trekt goed. Verwarmt de hele ruimte, zelfs naar boven toe. Marktplaats.  En dit lekkere schapenkleedje komt gewoon bij de West-Friese Beurs vandaan. Paar tientjes. Zal ik er nog een paar blokjes in gooien, dan komen we zo beneden en dan drinken we een wijntje bij die lekkere haard?”

Jonge, jeetje. Ik ben echt onder de indruk Daan! Dat hebben jullie toch maar even geflikt!
Bloemendaal was ook leuk, maar niet zoals dit. Wat is dat snel gegaan. Ik weet nog die foto op Facebook dat je bij de notaris zat en ging tekenen, vlak voor je trouwde. Dat is echt kort geleden en moet je je nu zien.

Ahum. Nou ja, snel? Ben er toch wel een behoorlijke tijd zoet geweest. Iedere dag. En van de zomer toen we elkaar even niet zagen, toen zat ik er echt helemaal doorheen, maar dat vertel ik nog wel.

“Vind je eigenlijk van die trap? Die heb je nog helemaal niet bekeken. Vind je ‘m teveel? Te aanwezig? Heb je er nog niet over gehoord.
Ja. Nou. Eerlijk?... Hij is niet echt kindvriendelijk met dat puntige staal. Ziet er mooi uit hoor. Zou niets voor mij zijn, maar ik denk dat ie op Pinterest wel goed zou scoren. Design-achtig. Anders.
Vleugel daaronder doet het goed natuurlijk. Is echt in harmonie. Een vleugel, ja is altijd mooi. En loopt je vloerverwarming daar gewoon door? Daar kan ie toch helemaal niet tegen? Dat worden dikke facturen naar de pianostemmer denk ik zo?”

“Mag ik wat drinken? Heb dorst. Ben het hele stuk komen fietsen vanuit Amsterdam, met die zware bakfiets”
“Zekers, heb net voor het eerst een wortel-gember-kurkuma-sinaasappel-sapje met mijn nieuwe slow juicer gemaakt, of wil je gewoon water? Gaan we daarna aan de wijn.
Mijn buurman van 36 is vinoloog en via hem heb ik een heel lekker doosje Sauvignon voor weinig. Top hoor dat ik mijn buren zo goed heb leren kennen tijdens dit hele proces. Echt bijzonder. Met de een heb je natuurlijk wat meer dan met de ander. Maar deze is fijn om te kennen. Hij heeft top-wijntjes!” Ik kan gewoon bij ze binnenlopen voor een doosje en hij schrijft het gewoon op de rekening”

“Phoeh hee, even zitten hoor voordat we naar boven gaan. Nog steeds die kut-bank?! Datzelfde kleed ook. Wel mooi. Dat kastje ken ik ook nog. Dat Schilderij, dat is nieuw. Leuk wel. Matcht lekker. Jammer van al die boxen op dat kastje, Hans zeker? En wat is dat nou weer?  Een haarbal?

Kom we gaan naar boven…

Wordt vervolgd