NERDS op de PLATENBEURS

Twee keer per jaar is het ‘nerd weekend’ in Utrecht en twee keer per jaar hoor ik daar ook bij.
Als enige vrouw.
Ik heb het over de platenbeurs in de jaarbeurshallen, ofwel de Mega Platen& CD Beurs. Twee voetbalvelden vol met platen, singles, cd’s, maar dan in een totaal ongezellige, echoënde hal met vreselijk licht, slechte broodjes en alleen maar mannen! Allemaal hetzelfde soort mannen. Ze hebben zwarte t-shirts met een bandnaam. Meestal Slayer, Iron Maiden of AC/DC, lang haar, een slechte huid, een bril en een geurende leren jas. Dit zijn de jonkies. De jonkies praten veel en monotoon en kopen meestal cd’s en dvd’s.

De 50-plussers, zeg maar de oudjes, zijn tanig, hebben gele shag vingers, zwarte tanden en grijs dun Keith Richards haar. Zij gaan meestal voor het vinyl. Ze zijn bleek en diep gegroefd, net als hun platen. En ze roken. Heel veel.
(De platenbeurs is de enige plek in Nederland waar iedereen dat nog doet) Terwijl ze de sjek over hun longen laten gieren, praten ze over ‘Led Zep op Atlantic. De Beatles, voor ze The Beatles heetten, op de onbetaalbare 10 inch. De Faces toen ze nog The Small Faces heetten. Eerste persingen en reissues. Heel serieus en ernstig. Ik loop daar op zo’n dag tussendoor met zoveel mogelijk kleur en polkadots, hakjes en een kort rokje.  Een schuine rode tas met een handzaam pickupje op batterijen erin, en heel gezellig rode lippen.
Dit doe ik voor de korting.

Die singles op mijn lijstje zijn zo aan de prijs en zonder BTW, dat ik aangewezen ben op vrouwelijk creativiteit en charme om de prijs te drukken.  Ik snuffel nonchalant door bakjes, waar ik veel titels wél en ook veel titels niet van ken. Wat ik wel meteen weet is of de verkoper aan de dure kant is of niet. Is het echt te duur en niet mijn genre (alleen maar Elvis 1^ste persingen enzo, best leuk, maar niet voor  €. 225,- per 7 inch). Dan loop ik door. Klik klakklak op mijn hakjes en kijk naar het bordje op de stand om te zien uit welk land ze komen en wat de naam is van de handelaar. Frankrijk: Goeie smaak, maar duur. Engeland: Nummer één in kwantiteit. Reggae, Northern soul. You name it, they got it, maar korting, forget it! Poland: Mja, vaag. Veel puisterige hardcore, met grunten. (Ja, die zijn natuurlijk gespecialiseerd in grunten) Dus daar loop ik aan voorbij.

Ik klikklak verder naar de stands waar ik altijd even naar toe ga en waar ik altijd wel wat koop. Ik ben tenslotte aan het werk en moet mijn targets halen. Op z’n minst tien nieuwe hits. Onderweg kom ik langs een Belgische stand. Er staat voor de verandering een niet onknappe man een gruwelijk mooi nummer te draaien op een ouwe Vestax, waar hij zelf heel hard van staat te genieten. Zijn ogen dicht,. Zijn armen op schouderhoogte. Hij doet een soort dansje. Ik stop. “La Lupe” Zeg ik heel wijs. Dat nummer kende ik niet. De stem wel, onmiskenbaar. Een kruising tussen een totaal swingende Eartha Kitt en een soulfulle Yma Sumac. De sensatie van hoog en laag en een heleboel gekte. Hij moet lachen, maar wil tegelijkertijd ook niet gestoord worden in zijn moment. Dus ik blijf even staan en kijk in de single bakjes. Ik ken niks. Zelfs niet een labeltje.
Verassend. Hij pakt een LP met een oranje hoes met zwarte letters. Het staat vol met covers die ik allemaal ken. “Dit vind u vast plezant” en hij zet het op. Het begint heel spannend en donker en dan begint het te swingen. Het pickupje klinkt overstuurd, maar ik hoor de kwaliteit. Het is te gek! Latin-achtig, maar gruizig. Goed, echt goed! Stevig. Ik weet meteen dat ik hier voorlopig niet weg ga. Ik pak mijn eigen pickupje en vraag wat hij allemaal nog meer heeft wat net zo te gek is als deze oranje plaat.  “Ahwel…ik heb  natuurlijk genoeg. De oranje plaat mag je zo wel hebben, ik heb er vijftig van”
“Wow! Meen je niet!” Dat Nederlands van me klinkt opeens vervelend hard en ik vind mijn korte-korting-rokje opeens heel stom en te kort en voel me een bimbo.
Ik ben  ongemakkelijk en besluit een biertje voor hem te halen. Ik geef hem een halve liter en probeer daarbij als een intellectuele muziekkenner te kijken.  Ondertussen heeft hij nog drie Lp’s en twee 7 inches uitgezocht die ik zo mee mag nemen, zegt hij. Gratis.
Nog ongemakkelijker word ik. Nu MOET ik hier wel wat kopen, wat dan ook.
Het is bijna kwart voor 5 en de beurs sluit om 5 uur. Ik vraag hem of hij tijd en zin heeft om wat dingen voor mij uit te zoeken en apart te houden op basis van zijn smaak en een beetje van het mijne en dat ik dan nog even snel door sjees naar de vaste handelaren verderop. Ik voel me bezwaard en bovenal een té gretige, brutale Hollander, maar ik heb het al gezegd. “ Ahwel, geen probleem, ik ga mijn best doen” zegt de Belg met een lieve lach. En weg ben ik. Kijk nog even vluchtig naar zijn buurman verkoper, een Engelse Rasta die geweldige Rocksteady aan het draaien is. Geen tijd. Volgende keer. Mijn doel is Rocking Shelby. Rocking Shelby! Waar, oh waar zijn jullie?! Ik moet me in te houden om niet te gaan rennen. Ik had me beter moeten voorbereiden. Ik kan ze niet vinden. Rocking Shelby is een handelaar uit het zuiden van Nederland met hele dure, maar zeer gave singeltjes. Altijd raak als ik daar heenga. Ik moet daar heen, ik heb nog bijna niets. Ik trippel door de paden en ik zie alleen maar dat iedereen zijn spullen aan het inpakken is. Verdomme! In het voorbijgaan zie ik een collega deejay en vraag waar Rocking Shelby is en kan nog net de beleefdheid opbrengen hem te vragen hoe het gaat. Die gozer heeft tassen vol! Hij zegt dat goed gaat. Vanavond after platenbeurs party of ik ook kom. Ik heb nog bijna niets, alleen wat dingen die ik al had, maar nu mét mooi hoesje. “Tweede pad, rechterkant aan het eind ”
Ik zeg Misschien, moet even kijken en weg ben ik. Tweede pad. En ik zie een A4-tje met hun naam. Ze zijn aan het inpakken. Ze herkennen me niet. Er staan nog twee bakjes; 50’s & 60’s Originals. Haastig, zonder echt in me op te nemen  wat er voorbij komt ga ik door de bakjes. Rocking Shelby’s vrouw kijkt me ongeduldig aan en tikt met haar gelakte nagels op het hout van de stand. Ik kijk er naar en ze stopt direct. Little Brenda Lee: Bigelow 6-2-00. Hebbes! €. 30,- . Tjonge, duur, maar ik neem ‘m. Vraag naar Dynamite, ook van Little Brenda. Tja…, zeggen de nagels, al ingepakt. Online? En ze geeft me een kaartje.  Ik reken de single af en bedank haar. Kijk nog vluchtig wat om me heen naar andere stands, maar iedereen is aan het af taaien. Ik moet ongelofelijk naar de WC, dat had ik de hele dag nog niet gedaan.
Zittend op de pot (kan mij het schelen) inventariseer ik mijn schamele bezittingen. Twaalf singels, waarvan zes vage Franse covers, drie jazzy nummertjes voor in Het Van Gogh, Eén superhit van Brenda en twee 60’s beat-nummers die ik toch nooit zal draaien. Mijn lot ligt in handen van een lieve Belg.

Ik overweeg lippenstift.  Ik grabbel in mijn tas en zoek mijn troef. Ik kijk in het kleine spiegeltje en word me bewust van de stank op het toilet. Ik hijs mijn panty op en ben weg. Ik besluit te kijken of de bar nog open is om nog een biertje te kopen voor de Belg. Mijn hart gaat heel erg te keer, maar weet niet hoe het komt.

De stands zijn bijna allemaal leeg. De reggae stand van de Rasta niet. Met een dikke joint hangt hij boven zijn pickup en viert zijn eigen feestje met dikke dub, die niet echt lekker klinkt op zijn plastic pick-up.
De Belg is weg. Er staat een kartonnen bananen doos, maar verder staat er niets. Hij is weg. Zijn pick-up is weg. De posters aan de achterwand zijn weg. Zijn gezellige kleedje is weg. Shit! En die gratis plaatjes die ik niet mee genomen heb, omdat ik dat onbeleefd vond, ook weg!  Ik neem een grote slok bier en kijk om me heen. Er rest mij niets anders dan Reggae en een trekje van die joint.

“Hey Lady! You’re the women in the polkadots with the red bag. Julien told me you would drop by. He had to leave because his daughter was coming over. There’s a package for you”.

En een briefje. Er was ook een briefje.
Beste deejay, het was aangenaam kennis met u te maken. Hier wat puike grooves voor uw verzameling. U hoeft zich niet bezwaard te voelen van al deze platen heb ik er vele. Geniet!

Salut, Julien.

En Oh lala, puike grooves, dat waren het!
Met dank aan Julien, Le Belge Inconnu. Geen e-mailadres, geen telefoonnummer, geen achternaam, geen naam van zijn winkel in welke Vlaamse stad dan ook.
Bedankt man. Ik kan weer rocken.