Pagina's

dinsdag 1 november 2011

siwueeM suuG

Er was een bruiloft, slash verjaardagsfeest in het vooruitzicht en ik werd gevraagd als deejay.
Het stel, ik noem ze voor het gemak even Frans en Annemiek, werd samen 90 jaar en besloten bovendien te gaan trouwen. Via veel omzwervingen op liefdesgebied, het achterlaten van talloze exen en vergeefse koppelacties van vrienden, besloten de twee hun profiel op internet te zetten. Boem! Raak! Na de eerste date op het strand, vonkte het direct.
Hij, een sombere Noord-Hollandse einzelgänger met een grote hond en veel ‘gewone’ vriendinnen en zij een super sociaal en levendige ‘Brabo’ met blond haar. Twee uitersten met tien jaar leeftijdsverschil.
Frans en Annemiek gingen trouwen aan het strand, waar ze ook hun eerste date hadden. Ze kenden elkaar nu een jaar.
Het was 19.00 uur en ik had ‘bruiloft-deejay-intake-gesprek’ met ze in de TS te H.
Het is mijn gewoonte om het bruidspaar nader te leren kennen en hun muzikale voorkeuren te bespreken. Ze kende mij via via.
Ik bestelde witte wijn, een bak noten en opende mijn opschrijfboekje en noteerde hun wensen.
Stevie Wonder: Check. Curtis Mayfield: Check. Third World: Check. Beastie Boys: Check. Steve Harley: Check. Marvin Gaye: Check. Balkan Beats: Check. Gotcha: Check. Batucada: Check. Bowie: Check.  Jumparound: Check. Roxy Music: Check. Guus Meeuwis...
Ik besloot te zeggen dat ik even naar het toilet moest.
Bij terugkomst stond er nieuwe wijn.
“Waar waren we? De installatie? Ik mail met de strandtent wat ik nodig heb en check of ze dat hebben. Dat gaat via mij, komt goed. ‘Houten vloer, toch? Daar moeten we wat op verzinnen, qua overslaan van de plaatjes.”
“Hazes?...”
“Ehm... Laten we de verlichting niet vergeten’ Vraag wel even een offerte, die mail ik je door. Als je akkoord gaat dan bestel ik het. ‘
Nog een wijntje doen?”
Begon ‘m al aardig te voelen en kreeg trek in een sigaret. Ik hield me in.
De wijn werd neergezet. “Proost, op een fan-tas-tisch feest!”
“Daantje, ik kom uit Brabant, hè en Guus Meeuwis mag écht niet ontbreken op ons feestje. Ik en mijn vriendinnen, moeten dansen op Guus.”
“Hebben jullie ook zo’n trek in een sigaret’? Ik rook eigenlijk niet meer, maar soms heb je van die dagen”. De toekomstige bruid werd enthousiast. “Ik rook ook niet, maar ik heb wel bij me, zullen we?”
Phoei, heerlijk! In de frisse buitenlucht zoog ik de nicotine gulzig naar binnen. Opgelucht, duizelig, met stinkende vingers gingen we weer naar binnen. Nog wijn? “Ja lekker, wat is het gezellig, he? Frans en ik zijn zo blij dat we jou aan boord hebben. Het klikt nu al zo goed tussen ons, dat is precies wat we moeten hebben, alleen maar leuke mensen!”
Frans had tijdens onze rookpauze wijn besteld en ik zette mijn drie glaasjes ernaast. Onder het mom van ‘Op één been kun je niet lopen’, proostten wij.
Op Brabant! zei Annemiek....
“Op de goeie afdronk”, grapte ik.
Het was half negen. De zes glaasjes waren snel geleegd.
We gingen verder met ons gesprek. Via het bootleven van Frans, het arbeidsverleden van Annemiek, de moeilijke tijd die de hond heeft moeten doorstaan toen hij net bij Frans kwam wonen, de kwalen van Annemiek, de eetgewoontes van Frans en mijn deejay-carrière, praatten we weer verder over de bruiloft. Het was geen alledaagse bruiloft bespreking. Het was gezellig en ik voelde ‘m zitten. Er kwam weer wijn en ik was bang mijn professionaliteit te verliezen.
“Een openingsnummer willen jullie dat ook of doen jullie daar niet aan? Het is wel aan te raden, want dan weten de gasten dat ze zich vrij kunnen voelen om te gaan dansen.” Frans nam een slok van z’n wijn en keek drollig op. “Now That We Found Love, van Third world, die had je toch?”
“Zeker, doen we: Dubbelcheck!”
Ik wilde het noteren, maar zag mijn pen niet. Ik keek op de grond en zag het liggen. Reikte met een ruk naar de grond. Ssnap’! Daar sprong iets. Het voelde koud op mijn onderrug. Negeerde het, schoof snel de stoel tegen mijn rug en noteerde het openingsnummer. Mijn jurkje was gescheurd.
Now That We Found Love....
“En daarna lekker Nederlandstalig, Hazes, Guus en lekker Salsa”.
OMG! Die vrouw wist van geen ophouden.
“Wat doen jullie eigenlijk aan, of mag ik dat niet weten?”
“Jawel, jawel. Lichtblauw, allebei. Ik heb een te gekke jurk! Supernietmeernormaal, met een hele lange sleep en Frank heeft een overhemd van dezelfde stof als de sleep en zo’n ding, je weet wel, zo’n ding om je middel, een eh ...sjerp of zoiets van lichtblauw satijn en een lichtblauw pak, een tintje lichter, dan de stof van de jurk en de sleep. Ik heb mijn hele haar vol met lichtblauwe rozen en iets met tule op mijn hoofd. Niet voor mijn gezicht hoor, daar doe ik niet aan. Hele mooie witte schoentjes met hakken en een paar extra witte slippertjes voor later op de avond. Lichtblauwe netkousen, die ik ook altijd nog kan uittrekken. Lichtblauwe handschoenen, die ik ook kan uitrekken, want dat rookt ook voor geen meter”. Reminds me... En daar stonden we weer, gulzig rokend. Het motregende.
Nieuwe ronden, nieuwe kansen, meer wijn! De zevende. Ik stond onvast op mijn benen en probeerde niet te waggelen op weg naar het toilet. Ik voelde het tochten op mijn onderrug.
“Fun Lovin Criminals’ heb je die ook?’ Cockney Rebel, weet je nog, zou ook te gek zijn” “Ja joh, ja joh, komt goed”. Ik was lammig. De behoefte aan wijn bleef.
De achtste.
“Als we alles besproken hebben kunnen we hier misschien wel een tosti-tje bestellen, ik heb honger, jullie ook? Ja best wel. Maar Daan, nog even over Guus... heb je dat?”
“Leuk, lichtblauw. “Een soort wit maar dan niet zo onschuldig en lekker zomers”
Brabbelde ik. Ik heb een beter idee, we kunnen beter naar ‘Frits’ en daar wat kleins eten. ‘Frits’ was de naam voor een café midden in de hoerenbuurt te H. Dat eigenlijk heel anders heette. Een geweldige kroeg, met een piano, kleedjes op de tafels, TL verlichting, een biljard en zeer alcoholische vaste klanten met een gemiddelde leeftijd van vijfenzestig plus. Ik herinnerde mij plotseling dat ik bij Frits in het café ooit een tubetje op de grond zag liggen en die opraapte. Dit kon je alleen maar hier op de grond vinden. Waar je in elke andere kroeg, bijvoorbeeld een aansteker, een pen, iets van drugs of een oorbel op de grond zou kunnen liggen, vond ik dít! Verbaasd stond ik ermee in mijn handen en keek in het gezicht van een tandeloze oude man, die lief probeerde te lachen.
Een tube Kukident. Ku-ki-dent! Kukident Kleefpasta. Pasta om je kunstgebit mee vast te te zetten.
Daar gingen we, met zijn drieën. Arm in arm, naar Kukident-palace.

“Frits, heb je iets te eten voor ons, een tosti, een pasteitje, maakt niet uit, we hebben honger”. ”Alles is op, sorry. Nootjes?”
“Laat maar, drie droge witte”.
We zegen neer aan de stamtafel, waar ook een oude man zat.
“Zullen we een spel doen en doet u dan ook mee? Het is met vloeitjes en daar schrijf je dan een naam van een bekend persoon op en die plak je dan op je voorhoofd, zonder te zien wie het is. Dan raad je wie die bekende persoon is door middel van vragen die je alleen met ja of nee kan beantwoorden. Simpel.” Een stortvloed van woorden van mij naar de onbekende oude.
Hij knikte. Hij was in.
Het witte vloeitje op zijn voorhoofd met de naam “Herman Brood” stond hem goed. Ik had Brian Ferry bedacht voor Frans. Annemiek had Zarathustra. Een moeilijke. Dat had die ouwe bedacht.
Ikzelf was een man. Bekend van radio en tv. Geen presentator. Geen sportman. Geen acteur. Geen collega. Geen Dj. Geen politicus. Wat dan wel?!
Een Nederlander. In ieder geval. Eentje in hart en nieren. Geliefd bij de vrouwen. Getalenteerd. Boven de dertig. Succesvol. Aantrekkelijk?...was mijn vraag. Ja best wel… zei de oude man. En hij reist altijd met de trein voegde hij eraan toe.
Is het een zanger? Ja een zanger!
“Dus: een aantrekkelijke succesvolle Nederlandse dertig plus zanger, die altijd in de trein zit?” Ik weet het niet, ik weet het niet, ik weet het niet, ik weet het niet!
“Dan maar nog wat wijn. En u, wat drink u?” “Doe maar een pils en een borreltje ernaast, als het er af kan”. “Moet eerst even plassen”. Ik stond op en realiseerde me dat ik dus die enorme scheur in mijn jurk had. Kou langs mijn rug. Een scheur in mijn jurk en een vloeitje op m’n hoofd; beter dan andersom, dacht ik dronken. Ik stond voor de spiegel en zag daar een soort grappig clowntje staan met vonkelende oogjes, rode lipjes en een wit papiertje op d’r voorhoofd.
SIWUEEM SUUG stond daar. Ahá, siwueem suug!
Kedekedeng!
Als een trein denderde ik terug het cafe binnen om te winst te pakken, Oehoe!
écht niet aantrekkelijk, die siwueem suug
 

2 opmerkingen:

  1. geweldig verhaal! Guus zou trots op je zijn!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hartstikke leuke anecdotes zeg! Heimelijk droom ik ook dat mijn trouwlocatie aan het strand zal zijn... Inclusief DJ (vanzelfsprekend)

    BeantwoordenVerwijderen