Dit keer was het één mens, een vrouw.
Ze kende mij van een lancering van het kledingmerk R'belle van het bekendere Amsterdamse Scotch & Soda, waar ik ooit draaide.
Ze wilde dat ik de Dj zou zijn op een exclusieve lunch voor haar vijftigste verjaardag, op een zondagmiddag.
Een vijftiger dacht ik, kan ik gewoon m'n gave ouwe singeltjes draaien, dat vinden ze van die leeftijd altijd leuk.
Haar assistente plande een datum voor me in, want de opdrachtgeefster was veel in het buitenland voor haar werk.
Met m'n ouwe dieseltje reed ik naar Westpoort, Amsterdam naar de showroom. De plek waar de lunch zou zijn. Het was een schitterende dag en m'n deo kon het niet winnen van de warmte. Met soppende oksels in een polyester panter blouse ging ik in de lift staan.
Ik draag nooít polyester, waarom die dag in godsnaam wel?
Ik werd neergezet op een designstoel aan een designtafel met uitzicht op flink wat vierkante meters gietvloer, kledingrekken, foto's van Brigitte Bardot met ontblote borsten, een grote glimmende negerlul en stoere rockers met een peuk aan hun lip. Interessant.
Voor ik het wist had ik een hele ingewikkelde koffie in m'n hand en kwam de opdrachtgeefster vanuit haar kantoor met een uitgestrekte hand naar me toe. Blond, lang, bruin, mooi, botox? Vast wel.
"Haai, goed dat je er bent" (Ja goed dat ik er ben, op tijd, maar ik stink wel)
Ik was bepaald onder de indruk. 50!
Schitterend was ze.
We babbelde wat over deejayen en hoe dat nou allemaal zo gekomen was. Het voelde als een soort sollicitatiegesprek bij een knappe Anna Wintour. Tot dat ik haar vroeg wat voor muziek ze eigenlijk wilde (over die ouwe singeltjes had ik opeens zo m n bedenkingen...)
"Punk!" zei ze.
Punk? Punk...dacht ik, die modemensen roepen dat en dan bedoelen ze eigenlijk rock, hele softe rock. Rod Steward, dat soort dingen.
"Punk! Leuk! Maar wat bedoel je dan precies? Ik ging er een beetje moeilijk bij kijken. 70's Rock of meer van nu, Foo Fighters enzo? "
Nou, nee, gewoon, The Ramones, The Buzzcocks, X-Ray Specs,
Dead Kennedy's! "Ik ben een ouwe punk en dat ga ik vieren!"
Dat klonk als puike rock in m'n oren!
Ik begon te stralen en vond haar opeens heel gaaf en niet meer eng.
Ze had in Groningen gewoond in diverse kraakpanden en zong vroeger in een Nederlandstalig punk bandje, en hadden ooit een underground hitje met het nummer "Krepeer!", met leden van oa het Groningse "Dandruff", wat roos betekent.
Ze vond die muziek nog steeds te gek.
Ze bloosde daarbij alsof ze zich schaamde.
Die zondag, toen mijn spullen opgebouwd waren en ik binnenkwam in een voor de gelegenheid aangetrokken Rock 'n Roll outfit, was het wederom een super lekker weertje.
Sommige gasten hadden luchtige gewaden aan, andere een überhippe zonneklep op, maar de meesten leken op Viktor & Rolf in korte broek.
De gastvrouw zelf, oh la la, gaf serieus betekenis aan de Little Black Dress, door daaronder de puntigste panter pumps van het Noordelijk halfrond te dragen. (Zie hier een schitterende mode-alliteratie, dacht dat dit over muziek ging?)
"Krepeer!" had ik helaas niet in m'n muziekbibliotheek, maar "Hey Ho, Lets Go!" Ging er lekker in, evenals die vijfgangen lunch met wijn arrangement. Punks not Dead, peoples!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten